ADHD to inaczej zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi. Jest to zaburzenie neurorozwojowe, którego objawy manifestują się już w dzieciństwie i trwają przez całe życie ze zmienną fluktuacją.
Wyróżnić możemy następujące typy obrazu klinicznego ADHD:
– z przewagą zaburzeń uwagi (np. szybkie rozpraszanie się, zapominanie o spotkaniach/zadaniach, gubienie przedmiotów, unikanie zadań wymagających długotrwałego wysiłku intelektualnego, trudność w skupieniu się na detalach/szczegółach);
– z przewagą objawów nadpobudliwości/impulsywności (np. przerywanie innym podczas rozmowy, trudność w czekaniu na swoją kolej, niepokój ruchowy- konieczność wykonywania ruchów ręką czy nogą podczas np. czytania czy siedzenia na krześle, nadmierna gadatliwość);
– typ mieszany, kiedy objawy należą do obu powyższych kategorii.
NEUROBIOLOGIA ADHD
Jeśli chodzi o podstawy neurobiologiczne omawianego zaburzenia przyczyną jest niedobór dopaminy i noradrenaliny. Są to neuroprzekaźniki regulujące czujność, uczenie się, procesy pamięci czy działanie.
ADHD to również zaburzenie genetyczne, które dziedziczone jest na tysiącach genów. Ryzyko przeniesienia omawianego zaburzenia przez zdiagnozowanego rodzica na dziecko wynosi aż ponad 80 %. Częściej diagnozowani są chłopcy u których obserwuje się impulsywność, hiperaktywność, natomiast u dziewczynek widać problemy z koncentracją uwagi, są one spokojniejsze od chłopców (może tak się zdarzyć) i z tego powodu są one rzadziej kierowane do specjalisty.
Poza wspomnianą wyżej impulsywnością, hiperaktywnością i zaburzeniami koncentracji uwagi w ADHD obserwuje się jeszcze inny element – mianowicie zaburzenie regulacji emocji. Objawia się ono niską tolerancją na frustrację, szybkim wpadaniem w złość, większą pobudliwością emocjonalną i słabszym regulowaniem negatywnych emocji.
POZYTYWNE STRONY ADHD
Osoby z ADHD cechują się dużą kreatywnością, nieszablonowym myśleniem i empatią. Są to osoby twórcze, które zarażają swoje otoczenie pozytywną energią. Szczególną zaletą ich jest umiejętność intensywnego skupienia się na zadaniu, które je fascynuje, tzw. hiperfokus. Również ich nadaktywność może okazać się dużym atutem, gdy zostanie odpowiednio pokierowana, np. odkrywanie nowych obszarów, podejmowanie nowych wyzwań. Należy podkreślić, że osoby te wykazują się dużą wytrwałością w dążeniu do celu, realizują swoje pasje i są bardzo otwarte na swój samorozwój, rozwój poznawczy motywując przy tym innych do działania.
Diagnoza ADHD to pierwszy krok do uświadomienia sobie swojego potencjału i rozwijaniu swoich mocnych stron.
Diagnoza ADHD osoby dorosłej u mnie będzie poprzedzona wizytą u lekarza psychiatry, który oceni ogólny stan zdrowia klienta, przeprowadzi badanie psychiatryczne.